Damlarda tüneyen körsüzlüğümle anımsadım, martıların kahkahalarını uyarlama telaşıyla, seni kendinden türetemediğim zamana küfredişimi. Şimdi deniz koksa da nefesim, yakalarında kalamayacağım anlara gebeyim. Sen zaten hiç burda olmamıştın. Olduramadığın zamanları hesaplayan gök kadar mavi de olamadım. Ben hiç sen olmadım. Sen olmama sancısı değil bu, bensiz durabilme özgürlüğünü yaşattığım için sana mesudum belki de. Değilim ya da koşulsuz batık vapurlarda... ki gördüğüm en nadide gülüştü yanaklarında beliren. Sen tuhaftın. Adın tuhaftı. Kutsanmış bir merasimdi gözlerimin önünden geçişin. Şimdi o geçiş için tekrar yırtıyorum elimden alınan zamanı. Sırlanan gamzelerine bir kan artığı gülüş bırakıyorum kendimden.

Sen tekrar yaşa diye...