 Çocukluğumdan beri hayatımda, tanımak istediğim ancak sevilmeme korkusuyla uzak durma kararı aldığım, böylece tanıyamadığım değerli kişiler oldu. Bir de aynı şekilde, benden uzaklaşmayı tercih eden bazı arkadaşlarım, dostlarım oldu. Zamanla edindiğim farkındalıklarla, istemeden bu kişileri kendimden, benim uzaklaştırdığımı anladım. Her biriyle yaşadığım tüm anlar için şanslıyım. Onlara kızdığım, olanları anlamlandıramadığım, hatayı kendimde ancak yanlış yollarda aradığım, zamanlar oldu. Şimdi sadece, birlikte geçirdiğimiz güzel anları, sevgiyle hatırlıyorum. Kimbilir dünya küçük, günün birinde belki onlardan birileriyle tekrar karşılaşırım. Karşılaşmasam bile hepsinin kalbimde ve zihnimde özel bir yeri var.Benden uzakta olan sevdiklerime, benim için önemlerini hissettirmeyi başaramamış da olsam, onlarla , kavga da etmiş olsam, vefasız da davranmış olsam, terk etmiş ya da terk edilmiş de olsam, birbirimizi anlayamadığımız anların, artık hiçbir önemi yok gözümde. Onları düşününce sadece bir ışık parlıyor gözlerimde ve yüreğimde.
Her aldatma sevgililer arasında gerçekleşmez. Sizi bırakıp giden, yerinize başkasını seçen bir dostta, bazen insana kendini aldatılmış hissettirir. Nedense insan, kendisi ile ilgili, iyi olan her şey, sonsuza kadar sürsün ister. Sürekli dünyanın kendi çevresinde dönmesini bekler.
Oysa sevgi gerektiğinde, sevdiğinin gitmesine izin vermek ya da yeri geldiğinde bırakıp gidebilmektir. Varlığın ona huzur sağlamıyorsa, artık seninle mutlu olamıyor, seninle paylaşacak bir şey bulamıyorsa. Ya da içinde yüzdüğün hüzün denizinde kendisinin de boğulduğunu hissediyordu, başka birine yönelmesini anlayışla karşılamak gerekir.
|
