Şiirin hikayesi

Şairliğim öldü yokluğundan ağlasın şiirlerim..
------------------------------------------------------------

Esmer anılarım vardı;
Güneş yanığı
Günün değdiği yerde adınla başlayan.
Sessiz bir çığlık olurdun kulaklarımda
Nefesimden dökülürdü sesin
Duydukça yanar, duydukça ağlardım.

Sözlerin sussa da çağırdıkça gözlerin beni
Aynalar kırılırdı bakışlarında
Ki yalan nedir bilmezdi onlar
Baktıkça yanar baktıkça kanardım.

Umut ekerdim saksılara
Boy vereceğini bilmeden hüzünlere
Gönüllüydüm aşkla yanmaya hani iliklerime kadar
Kaç kere düşerdi can, gözleri âmâ
Gönül gözüyle böylesine deli bir sevdaya?

Bir kelebek misaliydi aşk
Uçup giden avuçlarımdan
Kanadında sen.
Ve sevda kokan uçurtmaydı umutlar
İliştirdiğim deli bir rüzgârın teninde savrulan.

Kanatsız bir güvercindi sevmek
Göç ederken yalnızlıklara.
Üşümekti haziranın koynunda
Kış ortasında yanmaktı yokluğuna.

Boğazıma düğümlenen sevdamın ayak izleri
Taşıdı mı seni de çaresizliklere?
Sızladı mı ayak uçlarında vedalar?
Sende düştün mü ayrılığın kanatlarından uçurumlara?
Ağladın mı gelmeyecek yarınlara hıçkıra hıçkıra?
Söndü mü hiç gözlerinde ışıklar?
Haram kıldın mı uykuları gecelerine?
Güneşin gözlerinde kararttın mı gündüzlerini?
Yağmur olup yağdın mı göğün kirpiklerinden?
Tükendin mi sende benim tükendiğim kadar?

Parmak uçlarım acıyor
Adın düştükçe kalemimden satırlara
Bükülüyor içimde kelimeler
İçimin sancısı düşüyor bakışlarıma
Gözlerinden vuruyor yaralı yüreğimi
Gecenin ellerinden dökülüyor ruhum, karanlığın soğuk koynuna.

Duy kanayan sesini yüreğimin
Geri al yokluğunu benden
Sar sensizliğime seni
Okşa saçlarımın yetimliğini
Günüm ol
Güneşim ol
Doğ sabahlarımın üstüne yeniden
Kalbimin duvarlarına mıhlansın zaman
Benim ol
Unuttur bana senden öncesini
Sil takvimlerden ayrılığın güncesini
Gücüm kalmadı dayanmaya.

Arzu Karadoğan
10.06.2011






...........