İçinde baharın kıpırtısı vardı. Bu sabah diğer sabahlardan biraz farklıydı. Aşka dair ya da aşka dahil bir sabahtı. Gökyüzü masmavi ve ne kadar berraktı. Uzun zamandır böyle hissetmemişti. Biraz telaşlı, ama bir o kadar da şaşkın ve mutluydu. Bilinmeyenin kaygısını yaşıyor. İçi heyecanla kabarıyordu.Onu aylardır merak ediyordu. Nasıl birisiydi? Ne güzel sohbet ediyorlardı. İnternet sayesinde harika biriyle tanışmıştı. Gerçi fiziki özelliklerini belirtmişti. Ama yine de tam olarak onu tanımıyordu.

Defalarca elbisesini değiştirdi. "Ya beni begenmezse ya hoşuna gitmezsem..." Yüzlerce soru aklından geçiyordu. Nihayet hazırdı. Buluşacakları kafeye gitmek için otobüse bindi. Otobüste ilerlemeye çalışırken ayağına birisi bastı. İçinden aklına gelen tüm küfürleri savurdu. "Olsun" dedi ve yine onu düşünmeye başladı. "Kafa yapılarımız UYUYOR. Onu tanımak güzel olacak" dedi. Annesi "kafa yapısı" sözüne sinir oluyordu. O ise inatla söylemeye devam ediyordu.

Otobüsten inip kafeye doğru yürüdü. Kızarmaya başlamıştı. Kalbinin atışı sanki elbisesinden görünüyordu. O cam kenarında oturacak, mavi bir gömlek giyecekti. Maviyi de çok severdi. Annesi bu yaptığını duysa kalp krizi geçirirdi. "Boşveer" dedi. İçeri girdi. O cam kenarında oturuyordu. "Çok harika! Tam hayal ettiğim gibi birisi" dedi. Onun gelişini farkeden arkadaşı gülümsedi. Ona el salladı. Kırk yıldır tanışıyor gibiydiler.

"Ne kaba! İnsan ayağa kalkar" diye düşündü. Yerinden hiç kıpırdamıyordu. Ama hoş birisiydi. "Olsun. Ben onu degiştiririm" diye düşündü.

Arkadaşı "Merhaba. Ben Ümit" dedi. O da "Ben Sevgi" dedi. Ümit: "Kusura bakma. Ayağa kalkamadım. Çünkü ben yürüyemiyorum" dedi.

Sevgi şaşkındı. Hayalleri yıkılmıştı. Ne diyebilirdi? Hemen kendini toparladı. "Önemli değil" dedi. Oysa ne çok önemliydi onun için. Annesini görür gibi oldu "Ohh olsun sana" diyor ve gülüyordu. Ümit neden yürüyemedigini ayrıntılı şekilde anlatıyordu. Ama Sevgi hala annesinin alaycı gülümsemesiyle boğuşuyor, onu duymuyordu...

Ümit "Galiba seni sıktım" dedi. O yine "Önemli değil!" dedi. .Hersöylenene "Önemli değil" diyor, büyük bir kargaşa yaşıyordu...

Sevgi kızgınlıkla ve acımayla karışık "Neden bana söylemedin bu durumu?" dedi. Ümit "Önemli olmayacağını düşündüm. Çünkü seninle bu durumla ilgili konuşmuştuk. Sen de önemli değil demiştin" dedi. "Hayalkırıklıgı yaşıyorum sen yürüyemiyorsun ben seninle çıkamam" dedi.

Ümit "Önemli değil" dedi. Sevgi "Ben gidiyorum" dedi.
Ümit "Ben de dedi".

Ümit "Önemli değil" dedi. Ayağa kalktı Sevgi ve çıktı gitti kafeden. Ümit güldü "Herşey önemli" dedi. Ayağa kalktı, yürüdü. "Sen önemli değilsin Sevgi" dedi.

Kafa yapıları gerçekten UYUYORDU. Hem de mışıl mışıl...

GÜLFİDAN KEMENT