-Merhaba.
-Merhaba.
-(…)
-Uzun zaman oldu. Görüşememiştik. Nasılsın?
-Belki de görüşmeye hazır hissetmemiştik kendimizi. Veya ne biliyim bir eli öpülesi rastlandı aramadık, hiç sormadık, çaldırmadık bile eski günleri gizli numaralarla.
-(…)
-Ben iyi değilim. Olmaya çalıştım, ama verdiğim sözlerden kaldığım gibi yazılılardan da kaldım. Ne yana baksam yitip giden umudumdan kareler geliyor önüme. Gözlerin o kadar acıtıyor ki bakamıyorum, ses tonundaki o değişmeyen şefkat tınısı yüreğimi parçalıyor. Ah be … Niye geldin? Veya niye gittin…?
-Şey.... Ben belki konuşuruz diye. Kötü olduğunu duydum, üzüldüm.
-Yalan… Üzülecek halde olanlara üzülenlerdir asıl üzülecek halde olanlar. Ben iyiyim. Bak eli yüzü düzgün iki cümleyi bir araya getirebiliyorum. Ve cümlelerime artık katmıyorum ismini. Her sabah uyandığımda bakmıyorum artık aynalara, görmüyorum senden izler yansıyan siluetime. Tamda her şeyi unutmaya hazırlanırken NEDEN yeniden alevlendirmeye çalışıyorsun.. Neden sevmez ki sevilen onu seven gibi sevdiğini?


(...)