körpe yürekler sızlamıştı ey resul gidişinle

mahsun yıldızlar kaybolmuştu

yetim şiirler susmuştu

serin sular durulmuştu

firkatin kurutmuştu gidişinle medineyi sen yoktun

birikiyodu göz yaşları tövbeler kıskacına

kelimeler takılırdı usturanın ağzına

celil namıyla kurumuştu lebi

onlarda bulmuştu tövbeyle kerim

yokluğun otururken ümmetinin gönül rafına

sendelerken aşıklar girdi aşıklar safına

çöllerde kaybetmişlerdi seni leyam

seni sormuşlardı aşıklar divanına

hilkatin vardı gözlerin vardı

ay zühre gösteriyordu hicabını

zambaklar senin ıssız kalbinden açardı

gül senin kokunda almıştı ıtrını

menekşeler nergisler senin için açıyordu cebellerde

sahra akis ederken sana

senin tebesümünü yolluyordu kostantiniye ve bana

ey gül yokluğun vardı

birde ardında bıraktığın ümmetinin ızdırabı

bu can sana hasret

yol senin nigarınla kasvet

günahkar gönüller rahında ram

nerdesin ey

istanbulun gülü endülüsün sümbülü

tövbeler saçıyodun silistrelere

şems sebil etmiyodu senden gelen nurunu

islamla şereflenen şehre

artık batıl gönüller sürüyordu

ağzından çıkan pis nağmelrini

nerdesin ey gül

bu can sana hasret

yol senin nigarınla kasvet

.