Gölcük'ten babamın tayini nedeni ile bu sefer İskenderun'a gittik. Neyse ki okulların yeni açıldığı dönemlerdi. O sıralarda 5 yaşına gelmiştim.

Yerleştikten sonra bir gün kaydolmak üzere rahmetlik annemle beraber K....... İlkokuluna gittik. Çok babacan görünüşlü, babacan tavırlı Müdür Bey'in odasına gittik. Annem beni kaydettirmek istediğini söyledi. O zamana kadar yaşadıklarımızı anlattı. Ne yazık ki o zamanlar sınıf atlatma gibi bir durum olmadığı için Müdür Bey beni 1. sınıfa kaydedebileceklerini belirtti. Biz odasında otururken, kapının önünden geçen bir bayan öğretmene " - Türkan hanım, bakar mısınız?" diye seslendi ve dışarı çıktı. Ben öğretmeni görür görmez anneme "eğer öğretmen oysa, ben gitmem" dedim. Bunu söyleme sebebim ise (o zamana kadar hiç görmemiştim) öğretmenimizin yüzünün yarısının mor renkli et beniyle kaplı olmasıydı. Nereden bilecektim ki, öğretmenimi çok seveceğim, bana okumanın zevkini tamamen Türkan öğretmenim verecek.

Neyse, annem gülerek bana baktı, "Çok ayıp kızım." dedi. Annemin bunu söylemesiyle ben sustum. Müdürümüz dışarı çıkınca benim durumumu anlatmış, okula kaydımı alacağını söylemiş. Öğretmenimiz de seve seve kabul etmiş.

Annemler kayıt işini tamamlarken öğretmenimiz gelip beni aldı, sınıfa götürdü. Sınıfa girdiğim zaman, yeni gelen bir öğrencinin heyecanıyla, bütün arkadaşlarım benim yanıma otursun, benim yanıma otursun diye bağrışmaya başladılar.

Öğretmenimiz kimseyi dinlemeden en ön sırada oturan Berrin arkadaşımızın yanına beni oturttu. Ancak ertesi gün 5 yıl boyunca aynı sırayı paylaşacağımız Mine arkadaşımın yanına beni aldı.

Ben okuma yazma bilmenin avantajı ile sınıfta hemen atak yaptım. Bu arada diğer arkadaşlarım okumayı sökerken öğretmenimiz bana kütüphaneden pek çok kitap vermeye başladı. Ben aynı gün içinde kitapları okuyor ve geri götürüyordum.

Bu arada okulumuz şehir merkezinde idi, ben ise okula otobüsle gidip geliyordum. Belirli bir süre sonra annem acıktığım zamanlar simit, çikolata alırsın diye bana 5 kuruş vermeye başladı. İlk zamanlar gerçekten simit, gazoz alıyordum. Bir gün arkadaşlarımdan biri silgisi ve kalemi olmadığını söyledi. "Benimle kalem almaya gelir misin" dedi. Bu bana ilginç geldi, çünkü benim kalemlerimi hep annem ya da babam getiriyordu, belki inanmayacaksınız ama kalemin çocuklar tarafından da alınabileceğini o zaman öğrendim. Öğretmenimiz izin verdi, okulun arka kapısından çıkıp, dar bir sokağa girdik.

Orada iki katlı bir binanın girişinde demir kepenkli bir yer vardı. Bütün yerler üst üste yığılmış kitap doluydu. Kitapların önlerinde kaç kuruş olduklarını belirten kağıtlar konmuştu. Satıcısı ise bir gözü camdan yaşlı bir amcaydı.

O kadar çok kitabı ilk defa bir arada görüyordum. O kitap kokusu beni o kadar çekmişti ki, fırsat buldukça arkadaşlarımla oraya gidip kitaplara bakmaya başladım. Tabii bu arada paramı yiyeceğe değil kitaba da verebileceğimi anladım. İlk zamanlar 5 kuruşluk kitaplardan alıyordum. Daha sonra paramı yavaş yavaş biriktirerek daha kalın kitaplar almaya başladım. Öğretmenim benim bu ilgimi farketmişti. Bazı zamanlar benimle gelip kitap seçmeme yardımcı oluyordu. Kimi zamansa kendisi değişik kitaplar veriyor ve okumamı sağlıyordu.

Böyle böyle evdeki kitap yığınlarım çoğalmaya başladı. Kardeşlerimle beraber kaldığımız odada divanların altı boştu. Ben kutuların içinde onları biriktirmeye başladım. İlk yıl aldıklarım genellikle çok ince sayfalı kitaplar olduğu için baştan pek yer kaplamadılar. Ama sonra üç divanın altı da benim kitaplarımla doldu. Atılmalarına kesinlikle izin vermiyordum.


Devam edecek.