11 EYLÜL 1980 de;
Şehirlerarası bir otobüsün,
Orta sıralarında; ayrı ayrı koltuklarda,
Başlamıştık ilk beraber yolculuğa.
Yol bitmeden, yan yana oturuverdik,
Senin sayende.
Yolculuk çabuk bitti seninle,
O seyahatte.
Vardığımız şehirde,
Yollarımız ayrıldı çok kısa sürede.
Sen dürüstçe söylemiştin zaten,
O kısa seyahatte;
Ben başkasını seviyorum diye.
Gerçi o yolculuktan sonra,
Sen de sevdiğinle yol arkadaşı olamadın ya.
İlk yolculuğumuzun ardından,
Çok uzun yıllar geçti aradan.
Sen sevdiğinin yerine,
Belkide sevmeyi hiç düşünmediğin biriyle,
Yoluna devam etmek zorunda bırakıldın!
Ben ise hiç aklımda olmayan biriyle,
Sırf yolcu olmak için yola çıktım.
Önce sen, sonra ben;
Zaten kör, topal giden;
Yolculuklarımızı,
Bitiriverdik birden.
Bıraktık kendimizi,
Yaşamın dalgalı kollarına.
Uzun sıkıntılı yıllardan sonra,
Ben bu yanlız yolculuğumda,
Tam boğulmak üzereyken karanlıklarda;
Sesin geldi uzaklarda bir akşam vakti,
Son bir şans gibi kulaklarıma.
Ve birden kendimi buluverdim yanında.
Yılların, özlem dolu karmaşık duygularıyla.
Son bir cesaretle açıldı kalbim sana.
Bir kere daha beraberce yola çıkarmıyız diye.
Ama sen,
Yine büyük bir dürüstlükle,
Başka birini sevdiğini söyledin yine.
Şans gülmemişti bir kez daha yüreğime.
Üzüldüm, nefes alamadım bir an yanıda.
Ama sen benimle,
Kısa bir sokak yolculuğu da olsa,
Beraber yürüdün o gece.
Yanından geri dönüşüm ızdırap oldu bana.
Sonraları hep konuştuk seninle,
Yol arkadaşını bıraktığını söyledin bir keresinde.

Tamam dedim,
Son bir şans güldü yüreğime.
Bu sefer kabul ettin sende, biraz zorda olsa.
Benimle yolculuk yapmayı,
Beraberce sonsuza uzanmayı.
Ve çıktık bir Eylül günü hızlıca yola.
İlk seyahatimizden tam 21 yıl sonra.
Hızımız bazen dengemizi bozsada.
Sonsuza dek sürmeli yolumuz,
Hep kol kola.
Sen kaptan ol, ben hep tayfa.
Razıyım seninle,
En büyük fırtınalara...