Yine başım duman, elimde kalem;
Çiziyorum ruhumun sır perdesini.
Bu tabloya en hâkim renkse: elem.
Hüzne boyuyorum can kafesimi.

Çek ruhumdan elini, ey vefasız yar!
Gölgeni odamdan al da uzaklaş!
Senin bulunduğun her köhne diyar,
Zehirle kaynamış bela renkli aş!

Umut: ‘En büyüğü kötülüklerin;
İşkenceyi uzatır hep yavaş yavaş.’
Eğer bir kulağı varsa bu yerin,
Bilsin ki ruhumda bitmiyor savaş.

Hayır, dokunmayın bela ülkeme;
Ben orda bir tuhaf garip çilekeş…
Bilmiyorum ne oldu ıssız gölgeme?
Taze bir umutla solarken güneş,

Gece şiirleri denilir elbet;
Uykusuz sabahın ürünlerine…
Cezam kesinleşti dostlar: ‘Müebbet’
Kalbim parçalandı kalem yerine.