Ortaokulda türkçe öğretmenim hakkımda çok sessiz sakin görünüyor ama içinde ne fırtınalar kopuyor demişti.O zamanlar çok sinirlenmiştim.Şimdiyse hak veriyorum ona.İçimde ne fırtınalar kopuyor ne yağmurlar yağıyor kimse bilmiyor ,görmüyor.Sadece size görünen o hiçbir şeyi takmayan ,eğlencesine yaşayan ‘seda’ yı görüyorsunuz.Gelgelelim ki ben duygularımın esiri olmuş durumdayım şu sıralar.Koskocaman bir deniz ve denizin ortasında bir yelkenliyim.Duygularımın estiği tarafa gidiyorum..savruluyorum, bazen de karaya vuruyorum..Ama ne kendimi üzmek istiyorum ne de başkalarını..Olmuyor çoğu kez..Duygularımı kontrol edemememdeki kararlılığım son sürat devam ediyor..Papatya falında hep aynı sonucu bulmak için uğraşıyorum..Olmuyor yine de.. Kalbim otonom çalışmaya devam ediyor.. Ne söz dinliyor ne de mantık geçiyor ona!

benim için çok değerlisin bunu bil.. hiçbir şey diyemem ,kendimi savunamam...biliyorum ’’hiç kimse vazgeçilmez değildir’’..