Gün, akşamın koynunda vuslata ererken,
Düşlerim buz kesiyor zemheri gecelerde.
Bedenim o an çarmıha geriliyor, kan kusuyorum.
Bir görsen halimi Hümeyra’m,
Sensizlik acısıyla nasıl da yanıp tutuşuyorum.
Her sabah, sancılı bir doğumla uyanan ben,
Kahretsin! Yine ölmeyi beceremiyorum.
Koca yaz geldi geçti, mevsimler döndü,
Kuşlar yuvalarından uçtu, terk etti şehirleri
Bir sen dönmedin, gittiğin yerden.
Söyletme, inletme, yeter heder ettiğin.
Yık şu kahpe duvarları,
Tel örgüleri kaldır aradan.
Neredeysen, çık gel melek yüzlüm
Atıl, sarıl kollarına yağız delikanlının.

Dağ başını, duman, sis aldığında,
Mahzunlaşıyor deli gönlüm.
Canım alev alıyor, köz oluyor,
Bir bir toprağa karışıyor küllerim.
Sanki, bir örümcek ağına takılı kalmış umutlarım.
Düşüncelerim piç bir tohum gibi güdüktür şimdi.
Yıldızlar kadar uzaksın Hümeyra’m.
Güneş misali, kavurucu özlemin.
Keşke, hep çocuk kalsaydım, hiç büyümeseydim.
Büyütmezdim o zaman, içimdeki sevgini.
Seni beklemekten bitap düştüm Hümeyra!
Tek tesellim, kulağımda yankılanan sesin.
Tatlı tatlı gülüşün ve iç çekişin.
Söz vermiştin:
“ Bu dünyada kavuşamasak bile, mahşerde seninim” demiştin.
Aç kollarını, bekle beni Hümeyra.
Akşam, sabah ordayım!


Vecdi Murat SOYDAN