Tıpkı bir minyatür sanatçısı misali kelimelerimle donmuş anların tasvirlerini yapardım. Gözlerim anları donuklaştırır ve sonra kelimelerim anların gölgelerini nakşederdi mat bir kağıt yaprağına. Ama bugün gözlerim izin vermedi anın tasvirine. Gözlerimden ılık ılık yaşlar süzüldü ve "an" tüm canlılığıyla bir suretmiş gibi karşımdaydı. Hani nakkaşlar suret çizemezler ya işte ben de bugün "anı" nakşedemedim mat kağıt yaprağına...

Anın büyüsüyle gözlerimden ılık ılık yaşlar süzüldüğünde omuzlarıma iki küçük kelebek kondu. kelebekler kanat çırpınışlarıyla kulağıma şu iki kelimeyi fısıldadılar, "Sonsuz" ve "aşk". Bu kelimeler kulağıma fısıldandığında yaşamakta olduğum anı aklımın bana yaptığı hınzırca bir oyun zannettim. Ama hayır aklım bana oyun oynamıyordu. An gerçekti, gözyaşlarım gerçekti ve yavaş yavaş duyduklarım büyük bir uğultu eşliğinde tüm bedenimi ele geçiriyordu. İşittiğim uğultu tüm haşmetiyle bana "sonsuz aşk" adlı şarkının tek bir mısrasını mırıldanıyordu;

"Aşk sonsuzdur ve sonsuzluktur aşk."

Kelimelerim bana anı dondurupta tasvirini yapamadım diye ceza kesmişlerdi. Ben hüküm giymiştim ve cezam o sözleri bir ömür boyunca söylemekti.

"Aşk sonsuzdur ve sonsuzluktur aşk."