Tene üflenen nefes neydeki asude ses.
Huzur yağar göklerden ruha değildir heves.
Döne döne iner melekler yere duyunca,
Abese yer yoktur ney varsa her şey enfes.


Yurdundan ayrılınca ateş düşer içine.
Üflenince ateş ulaşır çine maçine.
Zarafetin yaralı endamına benzer ney.
Yakıcı bir rüzgâr değer duyanın tenine.


Semazenler semaa çıkar neyin sesinde.
Gül biter bülbülün zar ağlayan nefesinde.
Zaman erirken kum saatlerinde ağır ağır.
Kaf Dağı’na çıkar gönül huzur ensesinde.


Kamışlıktan koparılmış hüznü ayrılıktan.
Bunca feryat ya gamdandır yahut sayrılıktan.
Ayrılıktandır şikayet hep değil ölümden.
Neyle kurtulalım ayrılıktan gayrılıktan.
Ankara,18.06.2010 İ.K