Tenine dokunur kimi nağmeler.
Kanatır yalnızlığını
kana kana içer kanayısını sessizlik,
büyür içine alır ne varsa.
Kulakların patlar sessizlikten.
‘Yangınlar çıkar avuçlarından’
tutusturur saçlarını.
Kırılır camlar. ….
Kapalı mekanlarda kalamazsın
sanki üstüne kilitlidir hersey.
Atarsın kendini sokaklara
gecenin iki yarısından herhangi birinde
Aç köpek çeteleri karsılar seni
çöp konteynirlarında
ama sen gormezsin.
Sesler gelir uzak tepelerden
Baharın daha bitmediğini müjedelercesine
Gözüne tutulur farlar sorgulanırsın soğukta.
Ve belki bir cankuran geçer yanından
çığlık atan sireniyle
sen duymazsın.
Durmadan eksik aydınlatır ömrünü,
sokak lambaları,
yürürsün sen
her köse basından o çıkar karsına,
yaklastıkça baskalasır yüzler.
Dükkan tabelalarından harfler toplarsın zihnine
onun adıyla baslayan fiiller çekimlenir dilinde.
Her suskun dudakta onu ararsın
“en mutlu anlarında bir dert olur yokluğu içinde,
gülsen kahkahaların sırıtır
tebessümler içinde”*
kimi zaman gizli gizli ağlarsın.
Bilmem becerebilir misin.
ama
bir gün sen de seversin…
Belki benden de çok…

* bu bölüm Ceyhun yılmaz'ın bir şiirinden nazire maksadıyla alıntılanmıştır.