yıllar ne götürdüyse bizden
o kadar da biz çaldık zamandan
orda burda oyalanmalar
yüreğimizin götürdüğü yere
yani bir uçurumun tepesine
aşağılara atarcasına iterken
yinede kendimizi kontrol etmekten
bir türlü yakamızı kurtaramadık
hep başka hayeller sarardı bizi
başkaların fikriyle
yollara koyulur
birde pişmanlıklar artarken
aklım hep söylenenlere takılır
neden ama hep sonradan

ne olduğum meçhul
gönlüm artık el vermez olanlara
bilmiyorum ki nasıl hareket edeceğimi
keşkelere kalırken
yinede umudun pençesinde
bir umut var derken
en azından öyle anlamışken
yeller esince gör şu halimi
bir daha kapanmaz
kalbimdeki yaralar
hiç hasretin biteceğini düşünmeden
aç susuz kalışlarımıda
göreceksin belki beni
son nefesimde

böyle hayatı nasıl severim
kuytu bir köşede sesizce beklerken
sahip olduğum her neyim varsa
bana ihanet ederken
umrunda olmadığım bir dünyada
nasıl yaşayayım
bedenim acılarla örtünürken
her seferinde kaybederken
şimdi son defa kaybediyorum
adım adım yaklaşmışken
karanlık gecelerin sesizliğinde
yaşamak isterken
can veriyorum...