Adana’nın sokaklarında yürüyorum,
Vakit akşam ve mevsim,
Ölü bir sonbahar.
Usul usul dökülüyor yapraklar,
Ağaçlar şikâyette hışırtıları ile.

Benim içimde sen ve hatıralar,
Bir ağustos akşamını yaşıyoruz,
Sen ve ben güzel İzmir’in.
Tıpkı diğer aşıklar gibi,
Yürüyoruz Kordon’da el ele.

Ve ben Adana sokaklarında,
Geziyorum içimde senin aşkın,
Seyhan boyunu Kordon’a benzeterek.
İçimi sararken biraz daha çaresizlik,
Kopuyor anılar benden parça parça.

Yaprakları dökülen ağaçlar gibi,
Allah’ıma bulunuyorum serzenişte.
Geçen her saniye biraz daha,
Uzaklaştırıyor seni ve ben,
Kala kalıyorum Adana sokaklarında.

(Kara Kartal; ADANA)