Hiç kimse ölmesin

Yaralanmasın diye

Vazgeçtim tahtımdan.

Girmesin diye masum rüyalara

Yenilgi, korku, öldürmeye dair fikir

Payım olmasın diye

Kin'le, ah’la düzülen ağıtlarda

Adım anılmasın diye lanetli beddualarda

Caydım krallığımdan .


Ben bunu artık kimse ölmesin diye yaptım.

Erguvan renkli gecenin koynunda vurdum yere

Gazoz kapağı nişanlarımı, madalyonlarımı

Renkli kartondan apoletlerimi

Mantar tabancamı, sapanımı

Azâd ettim bütün tahta atlarımı

Sütre gerisinde bırakarak yürüdüm

Korkunun ve zulmün tüm lehçelerini



Çocuklar korkuyu bilmeden büyüsün diye

Açken, sefilken, vurulurken, ezilirken

Gülümseyen bir hayatı

Müttefik yapsınlar diye kendilerine

Gülmekten korkmasınlar

Utanmasınlar diye yaptım ağlamaktan



Ardıma bakmadan yürüdüm

İnsanca yaşamayı zafer bilerek.

Büyümeden daha

Daha marşlarla kirletmeden dudaklarımı

Çiçekli baharlara teşne yüreğim

Eylül hüznüne kurban boynumla

Türküler söylemek için

Gittim.

“Küçükten yâr seveni

Loyluda yaar, leylide yaar

Ley ley ley

Cennete gönderseler”