Ben mi üşüyorum yoksa sen mi kalbimin bir köşesinde buz kesmiş ellerinle, ellerime sarılıp titriyorsun? Üşüyen sen misin ? Yıllar sonra ilk defa senden vazgeçmeyi düşünen kalbim mi?
Sebepler ve sonuçlar. Onca sevda bir kalemde silinip atılmaya değer mi ? Bilmiyorum.Bildiğim tek şey kalbimi çok acıttın değişik bi duygu 'aldatılmak'. Bu kelime ne ifade ediyor inan şimdilik hiç bir fikrim yok .Sadece iğrenç bi düşünce beynimi kuşattı,sardı sarmaladı her hücreme ayrı ayrı dokundu ve zehrini bıraktı. Bıraktı ama bununla kalmadı kendisi de yerleşti içime bir düşman gibi korku verici bir hayvan gibi... her an beni tetikliyor... üzüyor...
Önce gülücüklerime karıştı, sonra bakışlarıma... Uykularım ya onlar ne oldu? Biliyor musun terk ettiler beni. bu hastalıklı düşünce her şeyimi kaybettirmeye başladı bana. Yitirilenler tekrar yerine gelir mi bilmiyorum ama bu hastalıklı düşünceyi beynimden ve kalbimden atmak için elimden geleni yapıyorum. Ellerim senin üşüyen ellerini tutmakta bırakamıyorum ne onları nede seni. Sesin,sızlanışların ,hatta gözyaşların içimi ısıtıyor nefretimi silip atıyor. Bir yanım buz dağlarının en zirvesinde kurtarılayı bekliyor bir yanım yanar dağlarda kül olmayı istiyor ... Hala seni düşünüyorum ne yapar bensiz kim gece yarıları uykusunu bölüp uyan hadi korkuyorum der ki ? kim aylarca bekletip bir anda ben geldim deyip sevgi nehirleri akıtır ki ayaklarının altına,kim onu benim kadar üzer kim benim kadar sever ki onu ??? Sonra kendimi düşünüyorum ruhum arafta gezerken kim tutup çeker ki ? göz yaşlarımı ,çaresizliğimi en iyi kim anlar ki peki 'o' olmazsa yetim kalan sevgime kim bakar ki?
Ve sonra ... Beynimi saran hastalıklı düşünceyi atmak istercesine sokaklarla arkadaşlık kurdum sorular sordum ,bazen direkler bazen kaldırımlar bazen köşe başındaki yaşlı kedicik cevap verdi . Aldığım yanı hep aynıydı 'vazgeçme ,vazgeçme , vazgeçme...'