Günlerden Cuma.Çevganımla birlikte yürüyüşe çıktık.Asam benim tek enisim.her engelimde yanımda,her düşüşümde gülümser bana.Cadde tıklım tıklım insanlar başıboş.Pencerenin kenarında otururken duyduğum kuş sesleri ,yerini zımbırtıya bırakıyor.Her taşını ezberlediğ yollar,bana yabancılaşmış sanki.Düşe kalka ilerliyorum yoluma.Bedenim bitkin düşmüş,dudaklarım kuru, çatlak.Ellerim ceblerimde yoklukla boğuşmakta.Kimse beni farketmiyor mu?Oysa ben hepinizi görüyorum,bir yığınsınız fakat bana faydanız yok..Ellerim benim gibi yalnızlığa alışmış bankımı buldu.Karışık düşünceler sürüklüyor beni geçmişime.Sert bir rüzgar bir anda işleyiveriyor iliklerime,kendimi avare hissediyorum.Çünkü aç,susuz ve çulsuzum.Kimsem yokbenim,gözlerimle terkedildim.Debresif düşüncelerimden uzaklaşıyorum bi an.Küçük bir ses''amca,caca'' çığlıklarıyla yaklaşıyor yanıma.Yaşadığımı hissediyorum bir an,farkedilmenin heyecanını karanlık devrimde ilk defa yaşıyorum.O sırada gür bir ses:
_kızımm yaklaşma sakın'' diyor.
İşte hayalkırıklığıyla
biten bir rüya daha.Ademiyet beni hayaletleştiriyor yeni nesile.Peki ya neden?
Çünkü ben karanlıktaki adamım,aydınlık bana yasak..Üzgünlüğüm içimi eritiyor şu vakit.Fakat bir vakit gelecek herkes karanlığa bürünecek..O anı sabırsızlıkla beklemekteyim.Sabırsızlığımın tek nedeni sizlerin düşünceleri...