kemanımın telleri kopuk...
öylece duruyor, odamın köşesinde. yıllar oldu aynı hâlâ aynı vaziyette. elimi üzerinden çektiğimden bu ana denk, elim uzanmadı bir daha ona. kırgınım, dargınım, buruğum elimden alınanlara alanlara...
sanki o da benim gibi derin burukluk içinde.
yıllar geçti, takvim değişti, kaç doğum günüm, yeni yaşlarıma sevinemeden geçti. ertelerken her acıyı bir sonra ki seneye; yetmiyordu günler, yetmiyordu düşünceler türlü çaresizliklerine. zamanı dolmadan, bitmiyordu hiçbir çile...
gelen yeni zaman, giden eski zaman... yenilerin bazısı eskisinden zor ama daha rahat kaldırabildiğin, bazısı eskiyi eskide bıraktıracak, kendini toplayabilmene artık önüne bakabilmene sebep, ruhunda ki yaralara şifa günlerdi...
yine de sen, ne eskisinden önceki iyi günlerini tutabiliyordun ne de sonrayı. varmışsan farkına hayatın; bir gün en beklemediğin anda, ayağını kaydıracağını da anlayacaktın. her sırtından itilip, düştüğünü hatırladıkça...