İstanbul esmer buluttu
yuttu sevdayı

gittin
gözüme gözükmek en hoş lütuftu ki;
yalnızlığın en halsiz hali bu....
terkedilmişlik

buhranlar devirdim ben
ıssızlığı ısıtıp ben oldum
yoğun kıvamlı bir şerbetken sevdim dünyayı
yoğun kıvamlı ıstırap peşi sıra yanımda hep durdu


gittin ya en yakınımdaki ıstırap eşiğimden süzülüp
zihnimde sefa buldu
sefa bana değil yoksunluğuna denk durdu

feryatlandı bilinç
anlamlandıramadı tüm yaratıyı
belki falsolandı ıssızlığa
kokunun sindiği son yastığa isim koydu

kafamı kaldırıp mimledi şehrin üstündeki nemden perdeyi
hikayata dahil oldu

istanbul....esmer buluttu
yuttu sisten arta kalanı