Merhaba dedi içinden. Sokakata yürürken sessizce merhaba, dedi. Hayatın sessizliğine, yalnızlığına usulca selam verdi. Zaten selam verecek kimse de yoktu karşısında. Saedece kendisi, yalnızlığı ve birkaç harflik merhaba.
Bu çaresiz yalnızlığına karşı düşündü ve üzüldü. Gençken ailesine olan feryatların düşündü. Keşke dedi. Keşke şimdi de çevremde yalnız kalmak isteyecek kadar çok kişi olsa yanımda, dedi.
Yolda yürürken aniden durdu. Gözünden akan tek damla gözyaşı kaldırıma aktı ve elini yola uzatarak bir taksi durdurdu, gitti.
O zaman anladım ki, geçmişimizle yüzleşmeye başladığımız an hatıralarımdan uzaklaşıyoruz. Geçmişimizden kaçıyoruz. Ama unuttuğumuz bir şy var. Geçmişimiz bizi bulduğu zaman izini bir yerde mutlaka bırakır. Tıpkı yaşlı adamın kaldırıma akan bir damla gözyaşı gibi.