aslında çaresizce bir haykırıştır her suskunluk. susmak daha anlamlıdır bazen ağzımızdan çıkan iki kelimeden, o iki kelime ki, zaten ne anlatabilir düşündüklerimizi, ne de söküp atabilir korkuyla karışık üzüntülerimizi. Öyle bir gerçekliktir ki içinde bulunulan, ne zamanın etkisi vardır savurmaya anıları ne de gücü vardır insanın savurmaya o anıları. Ben miyim bunca çaresizlikle çaresizce savaşan, ben miyim yenileceğimi bile bile bu savaşa katılan. Yok ki umut bu yolda,karanlık her yer,belki de hiç aydınlık olmamıştı zaten...