Seni anlattığım her şey anladı beni.
Şiirlerim, ağıtlarım, sitemlerim, isyan bakışlarım
Bir hasretin anlamadı beni.
Vuslat mı yoksa bilinmez bir hiçlik mi bilemedim
Yokluğun sardı her bir hücremi
Gel artık, kendime gelemiyorum.

Üzgünüm,
Doğuştan hüzündür adım
Sensizliğe duyuramıyorum ki hiçbir feryadımı
Göremiyor ki bakışlarımı
Kurşuni ve ağlamaklı her bakışımda
Cevapsız kalıyor sensizliğim.
Sana uzanmak için
Yoluna baş koydum
Yedi kat göğe merdiven dayadı hasretim
Gel artık, yönümü bulamıyorum.

Aşığım,
Gölgeni bile içti gözbebeklerim
Aşkı ela gözlerinde bir intihar saydım
Sen bak yeter ki gözlerime
Ben ölürüm her bir ela bakışında, sende.
Gel artık, önümü bile göremiyorum.

Küskünüm,
Bıraktığın geceye ettim tüm yeminlerimi,
Yakmayacak hiçbir bakış seninki gibi tenimi
Tutuşmayacak düşlerim sensiz,
Titremeyecek hücrelerim,
Ölmeyeceğim bile sensiz.
Gel artık, nefes bile alamıyorum.

Özledim,
Ela bakışlarında yitmeyi
Varlığında erimeyi
Tutkunda dirilmeyi
Sevginle biçimlenmeyi
Gel artık, kendimi bile bilemiyorum.

Kaybettim,
Düşlerimde bile siliniyor hayalin
Gölgen düşmüyor ruhumun duvarlarına
Aşkı gözlerinde ölüm bellediğim
Bakışlarını bile hayal edemiyorum.
Varlığını düşünürken
Hücrelerim ölürdü,
Gözlerim ağlamaklı bir eylül olurdu
Cemreler düşerdi düşlerime seni düşününce.
Müjdeleri muştulardı hayaller
Gel artık,
Sen yokken yaşamayı bile beceremiyorum.

Ayşe Çetiner.