İzEdebiyat - edda - Tükenen Kalem

Yazıyoruz hayatı, bazen kendi hayatımızı bazen de üzerimize vazifeymiş gibi başkalarınınkini…
Koskoca bir defter işte.
Kiminin kapkara sayfalarla dolu, kiminin sararmış, kimisininkine daha dokunulmamış bile…
Bazen hatalarla dolu, çizip attığımız şeylerle, bazen yırtık pırtık, her renkten var işte…
Tükenmez kalemle yazıyoruz.
Çoğu zaman geride yaşayarak.
Ama silmek ne mümkün…
Her attığın çizik kalır o yaprakta.
Parçalaman gerekir, yırtıp atman.
Yaparsın da. Fakat koptuğu bellidir bir şeylerin.
Dönemezsin…
Resim çizeriz bazen. Kafamıza estiğince işte.
Silgi de kullanamayız hem. Doğuştan yeteneklisi de vardır, hâlâ çöp adam çizeni de.
Türlü türlüdür…
Karalarsın bazen. Hıncını alır gibi. Yırtarak sayfaları
Tam da bu zamanlarda gelir bir rüzgâr. Keyfine göre çevirir. Durdurmana izin vermez. Kaybolursun. Bir el ararsın sadece…
Yaprakları öyle hızlı çevirisin ki sona yaklaştığını hissetmezsin bile.
Yorulursun yavaş yavaş, başka parmaklara ihtiyaç duyarsın çevirmek için.
Kendi ellerine mahkum olduğun da olur. Çoğu zaman…
Tükenmez dediğimiz kalem de teklemeye başlar.
Gariptir, hem haz duyarsın onu mağlup etmekten hem de burukluk doğar içinde.
Kimi istediği her şeyi yazmıştır.
Kiminin yanlışlarla doludur.
Kimisinde üç beş çizik…
Yazıyoruz hayatı dedim ya.
Başka defterlere de uzanıyoruz haddimiz olduğunu düşünerek.
Karalıyoruz onları ya da mutluluğu yazıyoruz.
Biri bizim sayfalarımıza ulaşmaya çalışıyor.
Engelliyoruz…
Bazı cümlelerin altı çizili.
Her hata da önümüze seren çok…

Yaklaştığında son sayfalara bir garip telâş…
Eski yapraklara dönmüş bulursun kendini.
Baştan sona tekrar şahit olursun.
Ama faydasızdır artık. Yazmışsındır bir kere.
Yapacağını yapmışsındır…
Kaleminin son demleri…
Son sayfalarında tükeniverir.
Bazen bir sayfaya öylesine takılırsın ki, son yaprağa ulaşamazsın.
Bazen artar sayfalar. Anlayamazsın ki.
Rüzgâra ihtiyacımız var. Ya da başka bir ele.
Artık bu sayfayı çevirsin…