“Sizi daha önce bi yerlerde görmüş olabilir miyim? Aman sakın bana sormayın kuzum, hafızam hayli zamandır İstanbul baharları gibi. Bakın en iyisi şöyle yapalım, siz bana anlatın, nerede tanıştık, neler konuştuk? Varsa bi' muhabbetimiz, çekinmeyin anlatın. Ah gözlerinizi hatırlar gibi oldum şimdi, o gece de bana tıpkı böyle bakmıştınız!

Sesinize döndüm yüzümü, haklısınız, haklıyım. Işıktan birlikte nefret etmiştik, Ay'ın karanlık yüzünü anlatmıştınız bana, kaç kadeh şahit.

Bir kapı vardı tam karşımızda, hatırladınız mı? Açıldığında ışık vuruyordu yüzlerimize. Kapatmayı unuttuklarında gözlerinizi hissettim boynumda. Tutup gözlerime kaldırdım bakışlarınızın ucundan. Kapkaraydı, simsiyahtı gözleriniz. O kadar meftun olmasam, emin olun hiç unutmazdım.

Peki şimdi nasılsınız? Bir kaçağı kıstırdınız, aşık mısınız?”

...

Aşıktım galiba. Kapıyı her açışımda ‘bu son!’ diyordum. Ama her kaçamak bakış bir vedaydı, sana ve bana. Gözlerinden bilip seni, gidecektim. 'Kaldır başını bak şu adama be kadın! Sana cesaret bırakıp gidiyorum. Kapatma kapıyı ardımdan.'