KAHVE MOLASI

Benden selam söyleyin bütün aşklarıma…
Ama yaşanmayan hatta yaşanamayanlara…
Bazen uzaktan sevmek keyif verir insana; âşık olmak sert bir kahve içmek gibidir. Afrodizyak etkisiyle kokusu insanın aklını başından alırken; fazlası her zaman kalbi yorar sıkıştırır nefesini daraltır. Ama insanoğlu vazgeçmez aşktan. Bilir ki aşktan vazgeçmek kendinden vazgeçmektir. Sevme eylemi uzaktan bile olsa hayat damarlarından akıp gitmelidir.

Sevilmek?
İşte o başka bir başlık ne ala eğer bizi seven birileri varsa. Ama bugün biz kendi “sevmemizden” söz ediyoruz.
Sevdiğin insana bunu söyleyebilmek çok zor değildir; zor olan bunu kendine itiraf edebilmektir. Kaçmak, inkâr etmek, görmezden gelmek, bahaneler bulmak, mantıklı sebepler aramak ve daha niceleri. Sonuçta hepsi aynı durakta inecek yolcular değil mi?

“Benim bir sevgilim var henüz tanışmadığım”, diyor ya şarkıda. Düşünün ki birisi şuan sizin hayatınıza dâhil olmak için hayat kronolojisinde sırasını bekliyor. Okul, ergenlik, aileyle zıtlaşmalar, büyüme çabası, benliğini tamamlama, sınavlar, para kazanma telaşı, yuva kurma özlemi, kariyer planları, ilk mimik kırışıklıkları, şaka yollu evde kaldın imaları, lise arkadaşınızın nikâhını tek başınıza izlemek, komşu kızlarınızın bebeklerini kucaklama ve sonuç olarak nerden baksanız hayat ağacından eksilmiş 30 yaprak.

Modern hayat bizi yalnızlaştırıyor mu diye düşünmeden edemiyor insan. Hadi becerebilirsen bu araya “aşk” ı da ekle ama emanet durmasın, sırıtmasın arada. Dolu dolu sevgi olsun hayatının her karesinde. Ne sevmekten kork ne sevilmekten. Bırak kahve sıkıştırsın kalbini huzurun kaçacak elbet basit bir duygu değil elindeki. Tavana kadar zıplatmalı seni. Seviyorum ben diyebilmelisin. Ama uzaktan ama yakından o senin tercihin. En azından kendine itiraf edebilecek kadar yürekli olmalısın. Yaşın, cinsin, dilin, rengin ne olursa olsun aşk lazım bana demelisin.
Ne dersin bir kahve içelim mi yemekten sonra?


tuğba aydin