"gitme!" o gün ve belki de yıllardır kendime sölediğim en büyük yalandı. biliyordum gitmeliydi, en iyisi buydu.... ama vardır ya yanlış olduğunu bile bile şans vermek istediğiniz anlar, benimki de öle birşeydi. geçen zamana, bedenime ve kalbime olan saygımla söylenmiş bir cümleydi "gitme!".

neye yaradı derseniz; KOCA BİR HİÇ var elimde. insan pişmanlıklarıyla fizana yol yaparmış..... keşkeler sıralanıyor geçen herbir yaş günümüzde bir de.düşünüorum bazen söz dinlemek bu kadar mı zor oluyor, gözlerimiz bu kadar mı körleşiyor,bu kadar mı acizleşiyor insan sevdiği kişiye karşı diye...

hayatın başındayım, en güzel yaşlarımı yaşıorum ama şimdiden birçok güzelliği kaçırdım. en önemlisi MASUMİYETe olan inancımı kaybettim, GÜVEN artık sadece çocuk kitaplarında bulduğum bi kelime....

ciğerlerim sığmıyor göğüs kafesime düşünmeye başladığımda. dağılıyorum hergün, başkalarını dinliyorum, huzuru başkalarının huzursuzluklarında arıyorum artık. aynı eskiden korkup kimseye yaklaşamayan DUYGU gibi oldum. BİR fark var; o zaman yara almamıştım ve kafesten çıkan bir kuş misali mesafeliydim insanlara.... şimdi içimde her tarafı sıyrıklarla dolu genç bir kız var, kendi tuzlu denizinden kaçıyor canı acımasın diye.

boşver değer mi??? Kime, niçin, neden??? demek kolay ama yapamıyorum, özlüyorum bilinçsiz bir bebek gibi elimi sıcağa yaklaştırmayı... HERŞEYE RAĞMEN YENİDEN YÜREĞİM BİRİNİ SEÇSE VE YİNE KÖRLEŞİP ORAYA BURAYA ÇARPSAM KEŞKE!!!