Şehrim…

Yağmur…

Gecenin koynundan kopan

Kirpiklerimde birkaç muzur tanecik

Zamansızca yanaklarıma sokulan

Denizin arsız damlaları

Ve yağmurda sehrim…

Merak edip merakımı gidermekten geldim sana

Hazır olmaktan

Biraz da zorlanmaktan

Bir yerlere tutunmaktan geldim

Su gibi akmaktan

Rotayı iyi belirleyip

Denize kavuşarak geldim sana

Farkındalıktı bunlar

Hikayeleşmekti

Daldığım kadar bir hevesti

Ve

Bir kafesti kaldığım kadar.



Ama ben bir şehrin hikayesini

Diğer bir şehirde yaşamam.

Onlar gölgelerinden kaçarlarken

Renge teslim olurlarken

Ben kimseden değil

Kendi engelimden korkarım

Benim ninnilere ihtiyacım yok artık

En uçucusundayım eğilimlerin

Gözlerimle nakış işlerken kadehlerime

Gördüm

Büyüsü bozuk üstü örtülü düşünceleri

Ruhunun pasını saydamlaştıranları

Anahtarı açmayan kilide

Susamışlar kanar ancak

Benim tuzağım yok

Kurulacak ağım yok

Organize olamamış hislerim

Sarsıntıda.

Ve tekrar…

Tekrar canlanır o mısralar hafızamda :

İster gül bahçesinde olsun ayağın

İster “gül bahçesi” olsun adın

Bir rüzgar kırpar kırıklarını güllerinin

Ne gülün güle benzer

Ne günün güne döner.



Şehrim…

Gözlerim yağmurlu…

Gülşen ERTÜRK