Hayat herzaman acımasızdı bana karşı,
Geçmişim hep büyük kayıplarla doldu...taştı...
Çok çabaladım,çok yoruldum ama
Yenik düştüm herzaman hayata ve sinsiliğine kaderin..
Kendime güvenemiyordum artık
Ve tanıyamıyordum Ayna'ya baktığımda gördüğüm yüzü...
Kendimi tanıyamıyordum artık,
Sonra... o bana hep hüsranı tattıran kader,
Kendi elleriyle seni çıkardı karşıma...
Bakışın, duruşun,gülüşün,
Yani her tavrın umut veriyordu bana...
Umudum oldun, Dünya'm oldun, karanlık günlerime ışık oldun...
Dünya'nın hayatın güzel olduğunu,
Seninle geçirdiğim her saniyede,
Sen öğrettin, sen ispatladın bana...
Ama sensizliğin bu kadar acı, bu kadar zor olduğundan hiç bahsetmemiştin ki bana...
Hani o seninle kurduğumuz hayallere ne oldu?
Hani benimdin?
Hani hep beraberdik?
Azrail bile diz çökmüştü hani sevdamıza?
Neredesin şimdi? Hayat ışığım nerede?
Göremiyorum artık hiçbirşeyi,
Ve umut bağlayamıyorum hayata...
Bilmiyorum çıkarmıyım birdaha ki Bahar'a...
Ama beceremedim sensizliği...
Sensiz güne başlamayı ve nefes almayı...
Olmuyor işte başaramıyorum,
Sensiz bir adım bile atmayı...
Bilmiyorum dönecekmisin geri...
Görecekmiyim o günleri bilmiyorum...
Ama şunu bil ki,Seni özlüyorum...
Sigara' mın dumanında, odamda, aklımda, KALBİMDE SEN VARSIN...
Ve nereye baksam seni görür,
Yoldan geçen yabancı yüzleri bile sen sanar oldum...
Dedim ya, seni özlüyor..
Ve Çok Seviyorum...Seviyorum...