Tuba ağacı, kökü göklerde olan bir ağaçtır. Kökü gökte meyveleri ise yeryüzünde...
Kimi insanlarda tıpkı tuba ağacı gibi olurlar. Kökleri olsa bile bunu istemeden köksüzlüğü şiar edinerek yaşarlar. Ve bu insanlar en çok gitmek ve kalmak arasında sıkışırlar...
Bulundukları mekan, zaman ve insanlarla aralarında bir kök olmasa bile gidemezler ve hep gitmeyi arzularlar... Oysa gitmek fikri ne kadar ötelenirse ötelensin her daim peşlerinden gelir... Ve farkında olmadan bi çemberde yürürler gitmek fikri onları takip eder onlar gitmek fikrini... Ve günlerden birgün kuyruğunu yakalamaktan vazgeçmiş bir köpek gibi gitmeyi yakalamaktan yorulup durduklarında gidiverirler...
Ve işte tam da o an, hep hayalini kurdukları gitmeyi gerçekleştirdiklerinde içlerinde garip bir sızı meydana gelir. Ellerini nereye koyacaklarını, adımlarını ne yöne atacaklarını ve en çok da bakışlarının ne yöne çevireceklerini şaşırırlar... Sanki derinlerde bir yerde birşeyler ölmüştür. Ve bütün yürek o ölünün arkasından yas tutmaktadır...
Çünkü aranan bulunmuştur... Evet gidilmiştir...
Ama artık gitmenin büyüsü de gitmiştir...