ERDOĞAN'IN ÇİZGİLERİ
Kimi kesik kesik, kimi uzunca konduruluyor bu çizgiler yola. Yol iki günde onarıldı. Dün, bugün… Yarına bir şey kalmadı. Ne yapılacaksa bu gün yapılmalıydı, yapıldı da…
Saat gecenin 10'u. Günlerden Cuma ve yarın Erdoğan Van'a gelecek. Yollar yıkanıyor baştanbaşa; ama stratejik sayılan (Erdoğan'ın geçeceği yollar…) yollar... Erdoğan'ın geçeceği yollara ekstradan sıcak asfalt döküldü ve yol çizgileri çizildi. Çizgi aracı tam da önümden geçti. Araç beni geçince boya kokusunu aldım. Yoksa ön taraftan aracın ne işe yaradığını anlamam, uzun zamanımı alırdı. Eee alışkın değiliz bembeyaz, tertemiz yol çizgilerine. Biraz şaşkınlık var, o kadar. Bu çizgiler işimize de yaramaz hani ya, neyse.
Ara sokaklardan yola girmek isteyen araçları polis, hemen çeviriyor. Direnenler de uyarılıyor haliyle. (Yol, polislerle dolu, hepsinde de bir tedirginlik var.) Vanlı bu ya; polisin dalgın bir anında daldı yeni çiziktirilmiş yola… Müşteri kollayan ve polislerle yolun ortasında muhabbete dalan bir başka Vanlı, arabanın arkasından seslendi; (Yan gözle de polisin tepkisini ölçüyor.) "Çizgilere basma!"
Nejat Uygur'un; "Halıya basma!" esprisi geldi aklıma. Ama bu daha bir orijinal duruyor.
Demek, söz konusu Erdoğan olunca, çizgiler daha değerli oluyor. Komik. Komik; ama en okkalısından düşündürücü bir manzara…

Ve ertesi gün (1 Kasım 08/Cumartesi);
Van'da bir yol… Bu yol yukarıda zikrettiğimiz İskele Yolu. Çizgiler hala duruyor ve hala tertemiz. Sağda solda yine polisler koruyor yolu. Erdoğan'ın dönüşü için temiz durmasını sağlıyorlar (yine oradan dönecek ya). Oysa malum yolla aynı doğrultuda olan ve iki yüz metre ötede duran yol, işin iç yüzünü yansıtıyor.
Bu yolda da 5 araba yan yana; kimisi alev alev yanıyor, kimisi devrilmiş, camlar parçalanmış. Yol güzergâhındaki mağazaların camları indirilmiş. Atılan tekme izleri duruyor.
Beş yüz metre yukarıda ise Erdoğan, malum ses tonuyla konuşma yapıyor (konuşuyor). Ülkenin güllük gülistanlık taraflarından dem vuruyor.
Halk gergin, ne yapacağını bilmez bir durumda; kimisi Erdoğan'ı dinliyor, kimisi onu dinlerken etrafını kolluyor. Öte yandan kimisi de girebildiği ara sokaklarda elinden geleni ardına koymuyor. Havaya tedirginlik, korku hakim. Gökyüzünde helikopter, daire çizip duruyor.
Beşyol (miting alanı) rengârenk. Beşyol çiçek çiçek. Öte taraflar yanıyor.
Erdoğan konuşurken, kenar mahallelerde, halk polisle karşı karşıya… Bu durumdan ne polis memnun, ne de halk. Ve sokaklar tutulmuş ve beyinler allak bullak.
Umutsuzluk var insanların bakışlarında. O bakışlar çok şey istemiyor aslında. Birileri oturup dinlese dertlerini ve bir adım atmaya meyletse her şey düzelecek. Sonra adımlar atılacak, sonra bütün yollar, İskele Yolu gibi güzel olacak. Bir adım…
Bu haliyle; "Yaprak döküyor bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe."
Halk doğalgaz istemiyor. Zaten malum gaz gelse bile, halkın büyük bölümü kullanamayacak. Kullanabilenler ise her halükarda ısınıyor. Önce yürekler ısıtılmalı, halk gelecekten umutlu olmalı. Yok sayılmamalı. "Tamam, varsın ama…" da denilmemeli. En önemlisi özgür olmalı.
Biraz yaklaşabilseydim Erdoğan'a; "Parmağımı uzatıp, gökyüzünü kirleten barut dumanlarını gösterecektim." Görür müydü acaba? Zaten biliyor.
Ah şu umutsuzluk! Umuda dönmesi için bir adıma muhtaç olan umutsuzluk…

Murat Köprü