Gidesim var gidesim,
seni terk edesim.
Bir zamanlar;"burdan ayrı yerde nefessiz kalırım diyen" ben,
şimdiyse;"gidesim var"...
Sen mi yoruyosun ey şehr-i istanbul beni
yada ben mi yaşlanmaya başladım?
kendi mutsuzluğumu,yıpranmışlığımı,
gittikçe artan tahammülsüzlüğümü sende mi temizlemeye çalışıyorum yoksa ?
Verip arkamı ormana, yüzümü de denize,
sonra, çıplak ayaklarımı basıp toprağa
tarlasında bir bahçenin, domates sulamak..
yeni sulanmış toprağın kokusunu çekmek içime
ve İstanbul'u mazide bırakmak...

Gidesim var gidesim, seni terk edesim,
Taşın toprağın altın diye çektiğin kimbilir kaç aşığın var koynunda?
Güzeliğinle büyülediğin, renkli kucağında avuttuğun,
avuturken uyuttuğun göç çocukların..
ahhh İstanbul, 7 başı mağrur İstanbul
gitmek ve özlemek var seni..
İstiklalini,tünelini,adalarını,vapurlarını,
parklarını,trafiğini,iistanbul'un olmazsa olmazı;
sarayburnunda çay ve simit keyfini..
galata da balık ekmeği ve kedilerini ,kanlıcada yoğurdunu..
Pier lotti'de çayımı yudumlarken
üfür üfür rüzgar eşliğinde seni seyretmeyi..

Gidesim var gidesim,seni terk edesim,
verip sırtımı yeşil çimlere,gözümü dikip bulutlara,
burnumda tuzlu deniz kokosu
saçlarımda rüzgarin serin elleri gezinirken
seni özlemek ve dahi düşlemek..
dudaklarımda "ah şimdi istanbul'da olmak vardı anasını satiim"
sözleri eşliğinde iç geçirmek...

Gidesim var istanbul, gidesim ve seni terk edesim..