Yaşama karşı sımsıcak bir sevgi besliyorum... -Dostoyevski |
|
||||||||||
|
Rüyama gelmiştin dün yine Bi kabus, bi karabasandın Gecenin içinden sıyrıldı kapkaranlık saçların Sarmaşık gibi dolanıyordu vücuduma Sıkıyordu, durmadan sıkıyordu her şeyi yapabilirdim halbuki, benim rüyamdı Yaktım, yaktım bende tüm saçlarını. Sonra gözlerin çıktı gecede gizlendiği yerden Kaşlarınla bir olmuş beni hançerliyordu Durmadan bağırıyordum. Bir türlü ölmüyor, öldüremiyordum. Oydum gözlerini, ezdim, parçaladım. Fışkıran kanın tenimi yakıyordu Acı çekiyor, bağırıyordun Çığlıkların kulaklarımı yırtıyor, beynimi parçalıyordu Birden elimi tuttun! Gecenin tüm soğukluğunu hissettim teninde Kanım donmuştu sanki Vücudum parçalanıyor, dökülüyordum Koparttım kolunu, fırlattım Çığlıkların dayanılmaz hale gelmişti artık Camlar patlıyor, duvarlar yıkılıyordu… Ölüyordun artık Etlerin çürüyor, vücudun kum gibi rüzgarda savruluyordu ‘Artık bana zarar vermezsin! ’ diye haykırıyordum ‘Neyin kaldı ki? Hiç bir şeyin yok artık’ Ama sonra, kalan parçalarının içinden bi ışık çıktı birden Hiç görmemiş, hiç hissetmemiştim onu şimdiye kadar RUHUNDU! Çok güzel, çok güçlüydü Korkuyordum. Öylece kalakaldım, donmuş gibiydim Ağır ağır yaklaşıyordun bana Yaklaştıkça eriyor, yavaş yavaş tükeniyordum Gözlerim akıyor, yanık tenimden çığlıklarıma karışıyordu Yalvarıyordum sana, çok acı çekiyordum artık! Ama sen gülüyordun Kahkahaların daha çok acı veriyordu bana Evet, kendi rüyamda bile yeniliyordum sana ‘Öldür beni, öldür. Ne bekliyorsun! ’ Ama sesim sadece bi hırıltıydı artık Sen gülüyordun, ben ölüyordum Sonra her şey kararmaya, sen kaybolmaya başladın Rüya bitmişti, hafif bi ürperti ve kendime geliyordum. Açtım gözlerimi, sen vardın karşımda Ellerimi tutmuş bana bakıyordun Hala titriyor ve çok korkuyordum. Her şey olmuştu, rüya gerçekti Karanlık yanımın gerçeğiydi Herkesin iki yüzü olduğuna inanırdım hep Siyah ve Beyaz. İki ayrı maske, iki ayrı yaşam… Diğer gerçeğim karşımdaydı Tatlı bakışların, sıcacık ellerin vardı Güçleri aynıydı ama KAN yoktu Konuştun, bişeyler söyledin Sonra sarılıp öptün beni hafifçe RUHUNDU…! Çok güzel, çok güçlüydü Bense güçsüz ve çaresizdim. Sen bana bakıyor, gülüyordun Ben aşık oluyordum Sen bana baktıkça ben; Aşkından ÖLÜYORDUM…!
İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.
|
|
| Şiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleştiri | İnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babıali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratıcı Yazarlık | Katılım | İletişim | Yasallık | Saklılık & Gizlilik | Yayın İlkeleri | İzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Girişi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
İzEdebiyat bir İzlenim Yapım sitesidir. © İzlenim
Yapım, 2024 | © serdar yücel özkan, 2024
İzEdebiyat'da yayınlanan bütün yazılar, telif hakları yasalarınca korunmaktadır. Tümü yazarlarının ya da telif hakkı sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadır. Yazarların ya da telif hakkı sahiplerinin izni olmaksızın sitede yer alan metinlerin -kısa alıntı ve tanıtımlar dışında- herhangi bir biçimde basılması/yayınlanması kesinlikle yasaktır. Ayrıntılı bilgi icin Yasallık bölümüne bkz. |