Herkese yetecek kadar güzelim dünyaya
Kapkara cendereden ibaret bir elbise giydirilmiş şimdi.
Her uyandığımız sabah
Bir taşını dolduruyoruz
Bize pay edilmiş cenderenin.

Telaş içinde yaladığımız
Kendi zavallı kanımız.
Kendi kendimizi koklayıp
İnsanlığımızı boğuyoruz
Tütsümüzde.

Kaldırılıp yalancı yataklarımızdan
Gezer adım uyutuluyoruz...

İyisi mi?

Kimseye bırakmam ben bu işi.
Böylesi sabahlara uyanmam.
Koyunları sayarım.
Çitleri yıkarım.
Uyuturum kendimi.
Kalkmam.

Sekiz yüz elli milyon kişi aç yattı akşam –resmi veri-.

Ben böylesi bir sabaha kalkmam.
Bu gün ağırdır tok yatmak.
Karnına zehir
Karnına taş doldurmaktır.
Taşıyamam.

Milyonlarcasının tepesine binmiş savaş.
Onlar hiç yatamadı.
Yıkım ve kıyım kokuyor ekmek.
Kana banmam lokmamı.
Uyanmam.

Uyanmam ben, bu uyutulmalara.
Doğarım ancak;
Cinayet hayaletlerinin ellerinden tutarak.
Hayal(et) çocuklar öper saçlarımı.

Bir sabah;
Yırtıp cenderesini
Dindirip ninnileri
Dayanılmaz çıplaklığına soyarız sevgiliyi.
Alırız;
Herkese yetecek kadar güzel dünyadan payımızı
Kopararak...