iyice durgunlaşıyor gece, her saniyesinde biraz daha derinliğe iterek beni

İçimdeki en sessiz fısıltıları duymak için,

Her gece bir öncekinden daha da bir sessiz…

Bir sonraki geceye kırıntılar bırakıp,

öylece uyutup gidiyor masallarıyla…



Hep çalıştım bir şeyler anlatmaya,

Hiç bıkmadım paylaşabilmek için tüm güzelliklerimi..

Beklentisi ufacık bir oyuncak olan çocuk gibi

Karşında öylece anlamanı bekledim…

Bazen gözyaşlarımla besledim kuraklığına tutulmuş düşlerimi,

Bazense kendine bile yabancı olup kaçtım varlığından..

Ama nede olsa insan yine kalbine yolcu değilmi ki;

Yine bir durak sonrasında sen çıktın karşıma..

Ve geriye hüzünlü bekleyişlerine yeni bir günü daha ekleyecek bir ben kaldım bu karanlıkta…