Sen seni unutma eğilimli sensizlik paradoksum.
Çizik bileklerimde kan krizi gibi anlamsız
Karmaşık.
Sen adını bile koyamadığım rutin gözyaşım,
Her gece vardiyalı
Karanlık olunca ışıklar mı bu kadar güzel gösteren gündüzlerimin katili sokakları?
Yoksa göz bebeklerinin esrarı mı canıma kasteden?
Ne önemi var ki ?
Ben adını bile bilmediğim şahsına,her anını bildiğim acılar biriktirmişim.
Araya sıkışıyo gençliğim,
Tutamıyorum...
Bırak kan kırmızı katreleri saymayı,hesabını sormayı da gel.
Benimkisi şizofrenik bir aşka platonik çocuklar büyütmek.
Acıyla yontmak her günün ışıksız varoluşlarını.
Yoksun biliyorum.
yok böyle bir kadın,böyle bir aşk yok.
Ve ben hayatım boyunce yaptığım en iyi işi yapıyorum :
DELİRİYORUM...