Işıklar yaklaştıkça büyürken, anlatmak zor ne kadar uzak kaldığımı.Oysa hayallerimin her dalgası suratıma çarptığında, beklemeye değer buldum bu güncel sevdamı.Yıllar üzerinden bir tır gibi ezip eritsede yolumu,gururluydum hep aynı pencerede oturduğum için.

Lakin gönlümün kenarında sevdan kalmıştı,tadı sıcacıktı ve içtendi.Memleketim gibi kokuyordu üstelik ve nedense inanmıştım, gerçektin.Gözlerimi açmadım, akıl edemediğimden değil,kırmızı ışıkta son 3 * 2 ve 1’i bekledim belki “şimdi geçebilirsiniz!!!”…Yeşilin hiç yanmayacağını ve o yoldan hiç geçemeyeceğimi bilemedim.Çok yollar eskittim ve her geri dönüşümde bir yabancı gördüm karşımda, tanıyamadım nefes alışımı.Bir yudum su verir misin????

İnsanlar garip,biraz tuhaf bu şehirde ya da hala masumluğum, hala inancım kalmıştır kimbilir.Bana çay uzatıp uzaklaşan insanlar ve evime girdiğime emin olmak isteyen taksiciler…Neden ısrarla bana dokunuyorlar ?? acaba benim yüzümde bir şey mi var benim bilmediğim…

Hergün kahkahamla uyanıyorum,farkındayım ne olup, neyin bitemediğinin…Hep te aynı şey gelir her kahkaha atışımda aklıma” 1 kilo pirzolaya bedel bir kahkaha” bu kadar kilo alışıma şaşmamak gerek.Hatta sevmemek gerek gökkuşağının rengini,sevmem ben mor’u.Kimse bilmez şimdi içimden geçeni , aklıma geldi,şimdi derince diyaframdan nefes almak vakti…iyi ki varım…

Git desem içimdeki sese, gidecek yeri yok bilirim…Zaten giden gitmiştir derdi annem,ben gittiğim yerdeyim…Aynı dilden konuşmak mümkün olsaydı ,acaba kaç heceli olurdu kelimelerim.İçimde ki sıcaklığı yansıtmak mümkün olsaydı eğer, kırmızı mı olurdu acaba rengim…

Göçüyorum, gidiyorum…her geçen gün, her geçen gün…Memleketimden,dilimden, sıcaklığımdan, avucumda biriktirdiğim yarınlarımdan, bugünümle kesişen dünümden,kelimelerimden, yazılarımdan ve bilmezliğimden…

Parmağımın ucuna değseydi eğer bir sarı, belki biraz kızarırdım ,belki görürdü gözlerim güneşi…Bana bir yudum su verir misin???

Bu yazdıklarım şuna benziyor;

• çocuğu okuldan almam gerekiyor
• akşama ne yemek yapacağım
• yarın mıydı acaba düğün?

vs. vs. vs. ve herşeyi aynı anda düşünme, umudunu yansıtamadan, kendini anlatamadan ya da uğraşmadan uykuya dalma ve yeniden uyanma ve yeniden silkelenme…

Bir başlasam anlatmaya şayet;beni umutsuz , beni mutsuz sanırlar…Oysa ki bir nefes alsam şükürlerim gelir ardından aralıksız .Bilmezler, görmezler kelimelerimi, aynı ipte değiller. Umutsuzlukla alakası yok,ben beni anladım…

Kahkaha ile uyuyacağım çünkü ;
“1 kilo pirzolaya bedel,bir kahkaha”.

05.06.2008 02:02