Kıyısından, köşesinden tutunmaya çalıştığımız bu hayatta herkes birilerinin özgürlüğünü kısıtlamak için uğraş veriyor. Özgürlüğü o veya bu şekilde kısıtlanmış herhangi biri, başka birinin özgürlüğünü; o başka biri, bir başkasının özgürlüğünü; o başkası, bir başkasının özgürlüğünü kısıtlamaya çalışıyor.

Bu zincir günden güne kendisine yeni halkalar ekleyerek büyüyüp gidiyor.
Birileri k.çlarından kurallar uydurup insanların önüne sunuyorlar “hayat” diye… “Özgürlük”, “özgürlük” diye bağaranlar bir bakmışsınız ki bir takım çizgiler edinmişler kendilerince ve o çizgilerin dışına çıkanları lanetli kılmışlar. Duyar gibiyim şu an “hop hop! tamam da nereye kadar özgürlük, nereye kadar kuralsızlık” diyenleri.

Anlatmaya çabaladığım kuralsızlık değil. Evet, kurallarımız olmalı; lâkin bu kurallar insan(!)ların bozup pisleterek önümüze sundukları kurallar olmamalı. Aslolan kurallar, kendimizi tâbî hissetmemiz gereken kurallar, Tanrı’nın kuralları olmalı öncelikle. Ama insan(!)ların pis elleriyle hükmetmeye kalkışıp kurallarını değiştirdiği hayat öyle bir yere gelmiş ki; nedense Tanrı’nın kurallarından çok insan(!)ların uydurduğu kurallara uymak mükellefiyetinde hissediyoruz kendimizi.

Öyle benimsemişiz ki bu uydurmaca kuralları, yerine getirmediğimizde kötü hissediyoruz kendimizi, bunalıma giriyoruz. Kurallar, sınırlar, hürriyet denilen kısıtlamalar, şırıngayla damarımıza verilen eroin gibi. Hoş bir zevk veriyor, damarımıza girerken. Farkında değiliz ki kendi ellerimizle tertemiz kanımızı boşaltıp, damarlarımızı zehirle doldurduğumuzun.

Memleketimde nedense “isyan” denildiğinde bir panik havası oluyor hemen. Bir yerde, bir toplulukta “isyan” kelimesi söylenmeyiversin, hemen yüzler birbirine bakınıyor, korkuya kapılıyor. “Korkma ey arkadaşım, isyan et.”. Söz ettiğim Allah’a isyan değil, insan(!)ların büyütüp beslediği kötü kurallara isyan et.

Gör artık, bu düzensiz düzenin çarkı içinde döndüğün sürece hiçbir şeyi değiştiremeyeceğini. “Şimdilik kurallara boyun eğiyorum; ileride iyi bir yere geldiğimde bu kurallara hükmedip değiştireceğim” deme ey arkadaşım. O zaman, zehir damarlarını çoktan doldurmuş olacak ve istesen de boşaltamayacaksın o zehri damarlarından, hükmedip değiştiremeyeceksin o kuralları. Hatta, o zehir, içine işleyip, sen kendinden geçtiğinde hoşuna gidecek, o kuralları sözünün geçtiği insanlara uygulatmak, insanların özgürlüğünü kısıtlamak…

Bu serzenişlerimi duyun istiyorum. Özellikle benim gibi olanlar; hayatı benim yaşlarımda yaşayanlar; benim gibi her sabah, uykusundan fedekarlık edip erken kalkanlar; benim gibi haftanın beş günü, o kravat denilen saçmalığı boyunlarına takıp, insanı daraltan, renkleri zevksiz formaları giymek zorunda kalanlar; benim gibi okulunun ana kapısından “burası öğretmenlerin kapısı. nöbetçi, bu kapıdan öğrencilerin geçmesine izin verme” saçmalığı yüzünden giremeyip onca kalabalık arasında koyun gibi, okulunun ‘öğrencilere ayrılmış(!) kapısından” okula sokulmaya çalışılanlar; öğretmenlik vasfını hiç hak etmemiş ama gal gör ki bozuk eğitim sisteminin diploma verip başımıza hoca diye atadığı kişilere, benim gibi “hocam” demek zorunda kalanlar; beni duyun istiyorum.
Gelin, başımız önümüzde yürümeyelim artık. Haydi, haykıralım kardeşlerim.

Kızıyla, erkeğiyle, rockçısıyla, popçusuyla, converse’lisiyle, ıskarpinlisiyle, başörtülüsüyle, dekoltelisiyle isyan edelim. Yakalım, atalım, yıkalım bütün tabuları, sınırları, bizi tutsaklığa iten bütün kuralları. Dik tutalım başımızı, göğe doğru bakalım artık. Gökyüzünden, özgür maviliklerden özgür kurallar devşirelim artık.