Sus dökülsün dudaklarından... Acılar bayat, kanı taze... Ben seni hiç sev(e)medim! Ne anlatacaktın ki?

Bir dün göster bana, yarın'sız olsun. Kekremsi hüzünler peydahlatma bana, yaşatma sevabsız sabahları. En çabuk büyüme vaktidir, hazan. Güz'lü gece ayazlarında, parmak basıyorum gölgelerimin arasında ki ıslaklıklara... Adımlarım değil, parmak izlerim kalıyor.

Uyan Tanrı, uyan ölüm meleği!

-Bu çocuğu ben öldürdüm!

Katilim, pis bir katil! Parmaklarımın arasından akıyor kan izleri... Farz-ı cehennem olmuş ateşler yanıyor. Ben yaktım, bedenim için. Yırt(ın) üstümde ki deri denilen elbiseyi! Toprağın kefenine hazırım. En dibini arzuluyor nefsim, yeryüzünün. Ne bakıyorsunuz? Yok işte kollarım! Sevdalara uzanmasın diye kestim onları, köksüz direnişlere sarılmasınlar diye! Yürüyemem ben Azrail! Ayak tabanlarım yara oldu koşmaktan, telâşlarıma koşmaktan... Kucağına al beni!

Her şey, Efsun düş(üş)üydü! Sihirdi, periler masalım(ız)dan kaçtı! Ses tellerime attığın tokat utandı, Gecem'e inen sesinden. Dilimi kesti. Gözlerine, tövbe. Aydınlık gülüşüne, tövbe. Tövbeler(im)desin artık koca adam! Saçlarımda periler var, göremediğin. Kırk tas yıkayıp, aklayacaklar evrene...

Tahliyesi yok bu yazgının, beraati yok, kefareti hiç yok! Yüzüme astığın yalan(cı) gülüşünden başka sana verebileceğim hiçbir şey(im) yok! Erteleyemem, inmeliyim bu durakta. Köşe başında duran fahişeden geri almalıyım ıslıklarımı! Kara(n)lığımsın. Öl(dür)se(m-n) de bitti...

Şah damarımı kesmeye hazırlanıyorum bu sonla... Yakışmadı dünyaya mavi bakan gözlerime, şu esaretin kırılganlığı. Cesaretsizim, yeni masallara. Varsın korkak desinler adıma. Varsın bende kalsın yalnızlığım, sustuklarım! Ne yararı olacak ki, herkes kendi doğrusunu düşürken, doğrularım idam sehpalarında sallanmayacak mı yine? Taburemi kendim itiyorum bu sefer, harfler sallanıyor boşlukta. Düştüm yüzüstü, yüzüm acı(ma)dı...

Yutkunuyorum ölümün en siyah halini... Sahi ya, her renkten karanlıktım ben! Boğazıma takılmıyor melekler... Son kez, düşüme ağlıyorum. Gözyaşlarımın tadı, tuzsuz! Senelerin yorgunlukları üstünde, toz rengi hepsi... Bilmediğim zamansızlıkta, asla duy(a)mayacağın çığlıkta, son/baharı kuşandım.

Kökleri gökyüzünde yeşermiş çınar gibi devrilirken ben satırların musallasına, omuzlarımda ki meleklerin kanatlarında savrulacaksın duvağımdan, başka duvaklara... Burada şehrim yok... Şehrim(iz) yok! Harflerin açtığı çukur tek kişilik, hadi artık git!...

Gülümse... Yaşanmamış yarınlarım(ız)a kayıp ilanı vereli, dünü geçti... Saklandım, Azrail karanlığında. Gece'de ara/ma artık beni... Çekiştirme ayak bileklerimi, bırak, yanlış paragrafta indirdin kirpiklerini! Bu saklambaçta ben, kendime sobeyim!

Rahlemde hep aynı masal! İçimin sızlayan sol tarafını imla edemiyorum. Cümlelerim düşüyor satırlarımdan üst üste, tutamıyorum. Uyaklarım koma halinde, can cekişiyorlar noktalarımda. Tanklar vuruyor hecelerime, s(b)eni ayırıyorlar mısralardan. ''Kırıl'' diyorlar kalemime! ''Öldü'' Efsun diyorlar! Gözlerin kirpik mahkumluğunda mı hala? Sadece adın değil, yirmi dokuz harf ağlamaya başlıyor...

Masalımıza cümleler kurmak direnişimdi, kocaman tanklarına karşı, avuç kadar taşlarımla...

Emre Aydın; yüreğimin arka sokaklarında ki fondan, sana sesleniyor!

Ve gülümse şimdi...

Çocuk avuntusu bırakayım sana, beni hiç sevmemiş nasılsa de!

''Ben seni hiç sev(e)medim...
Sobe...''