Binlerce bilinmeyenli bir denklemin içinden
çekip çıkardım içimdeki seni.
Şimdi, tüm bilinmeyenler sana eşit.
İçimdeki en güzel dokunuş
sana dair şimdi.
Hiç bu kadar güzel olmadı belki gülümseyişin.
Hatta belki
bir gülümseyişin bile olmadı hiç.
Ama sen,
içimdeki en güzel gülümseyişsin şimdi.

Islık çalarak dolaşıyorsun
kalbimin odalarında.
Öyle sakin, öyle kendinden emin.
Önüme sunulan onca güzel şeyi
düşünmeden itiyorum bir kenara.
En güzelim sensin çünkü
dahası yok.

Sen, tüm acılarıma,
tüm sevinçlerime gebe,
öylece duruyorsun içimde.
Korkuyorum bazen
çekip gitmenden.
Gidersen, gidersen bir gün
boşalıverir içim.
Ve hiçbir çokluk
senin kadar olamaz.


Geceleri ansızın uyanışlarımsın sen
Yüreğimdeki közü körükleyen,
üşümüş bir yolcusun bazen.
Yangınlar çıkarıyorsun
içimin ıssız kentlerinde.
Boş sokaklarımda
ıslık çalarak yürürken
soluğun tutuşturuyor tüm evlerimi.
Ve ne zaman ağlasam bir sokakta
senden utanıyor göz yaşlarım

Büyüyorsun içimde,
varlığından habersiz.
Ama kim bilir,
belki biliyorsun, tanıyorsun içimdeki seni.