Saat sabahın yedisi… Güneş bulutların arasında “ben geldim” kelimelerini seslendirerek, yeni bir güne umutlarımın uyuşukluklarını atarcasına giriyor. Kar güneşe nispet gülümsüyor, gülmeyi unutmuş nice gölgeye. Şubat’ın keskin soğuğunu tıpkı bir anne gibi, alıyor koynuna milyonlarca kar tanesi.
Bir an unutuyorum her şeyi, herkesi. Yüreğimdeki durgun ritim, kar yağarken sevinç çığlıklarım oluyor. Konuşmayı yeni sökmüş bebeler gibi kar, dilimdeki bin bir efsunlu kilitle gizli hislerime tercüman oluyor ve çatlamaya yüz tutmuş dudaklarımda iki kelime “Kar Yağıyor.” Ey kar! Yağan sen misin yoksa hiç tatmadığım sevgi tomurcukları mı bilmiyorum.
Gökten zembille iner gibi yavaş ve lapa lapa... Yaşadığımı unutturan bir düş, bir dokunuş bu... Her şey siliniyor aklımdan yavaş yavaş. Göz kapaklarım ağırlaşıyor ve gözlerimde kararan dünyam yeni âlemlere açılan kapı oluyor. Birden duraksıyorum; gökten kan yağıyor, yavaş ve lapa lapa… Allah’ım nedir bu, gök kubbendeki kızıllık? Korkuyorum ve bu uykudan uyanmak istiyorum. Kafamın çatlaklarından sızan binlerce düşünce, yağan karla kızıllaşıyor ve bir ses yırtıyor huzuru dinlemeye muhtaç kulaklarımı : “Ben Şehidim, Ben Mehmedim!” Kar tanelerine eş, bembeyaz giyimli bir neferi görür gibi oluyorum. Âlemin nice ayıbına rağmen göğsünü gere gere yağan rahmeti gösteriyor bana. Gök kızıl , yer beyaz... Beyazlar ki; vatan için toprağa düşmüş can Mehmetlerim. Akan göz yaşlarımın sıcaklığını yüreğimde hissederken, lapa lapa yağan kar, bana toprağa düşen her beyazın kendisi olmadığını anlatıyor. Ve bizler nicelerinin kavuşamadığı huzur hanelerde istirahat ederken, kim bilir kaç kar tanesi toprağa düşmekte?

Kar huzurdur; Meryem’in duasında,
Kar felakettir; Nasipsizlerin ruhunda,
Kar kızıldır; Vatan için akan her kanda,
Kar korkudur; Filistin’de yalnız kalmış bir çocuğa bakan, umarsız bakışlarda,
Kar tesadüftür; İnanmayanın aklında,
Ve kar rahmettir; Âmine’nin kucağında,

Kar yağıyor…Umutsuzluk deryasına…