ellerim üşürken yürürdüm akşam vakitlerine...

alışamadım hala sıradışı bir hayatın gelgitlerine...

hatırlar..küfrederim postmodern sosyalist İSTANBUL itlerine..



papatya çaylarımı yudumlamak için ne geç, ne erken..

arkandan seslendiğimde beni iplememe ihtimalini severken..



savrulurken beyoğlunda taksimde kuru kalabalıklar..

paranoyak fikirleri sanki akvaryumdaki balıklar..

nereye çevirsen yüzün aynı havayı soluklar..



portakal çiçekli hayalleri mumlamak için henüz çok erken..

donuk bir sokak ortasında ince çizgilerin gelip geçerken..



kırmızı bir uçurtma ipinde kalır çırpınışların emaresi..

olmaz asude bir şafak,yapılmaz girift bir şiirin bestesi..

haykırmalar boşa duyulmaz sesi..yollasan da bir ümit busesi..