Gözler...
Sevgimizi,içimizde yaşadığımız gel-gitleri,kırılmalarımızı,umutlarımızı,beğenmelerimizi,savunmasızlığımızı,cesaretimizi,öfkemizi,paylaşımlarımızı anlatan hatta haykıran o bakışlar,o gözler...
Benim gözlerim,senin gözlerin,onların gözleri...
Kendimizi herkesten saklayabilmeyi becersek hatta kendimizi kendimizden saklayabilsek bile gözlerden saklayamayışımızın sebebi nedir?Nedir bu ilişki?Bizim gözlerimiz benliğimizi hiç hesapsız sunuyor.Sunmak...
Bazen çoşkun bir nehir,bazen hırçın bir dalga,bazen suskun bir ırmak,bazen yatağını bulan mavilikler gibi ele veriyor bizi.Bunun için bizim isteklerimizin hiç bir anlamı yok.Anlamsızlığı seven o gözler bizi istediği gibi yansıtıyor.Yansımalarımızı görmemiz mümkün olmadığı gibi karşımızdaki kişilerin yansımalarını da keşfedemiyoruz.Anlamsızlık yumağı gibiyiz.
Uyan Ey Gözlerim!Benim isteklerimin farkına varma zamanını iyi seç ve kırılmalara,yıpranmalara karşı koru beni.En önemlisi de benim kendime yapamadığımı yap.Savun beni.İncitmelerine izin verme.
İçimin aydınlanması...Aydınlık değil midir her şeyi göz önüne seren.Aydınlığa güvenerek sordum gözlerime:İçimdeki gizli köşeleri,saklı kalan kıyıları keşfetmeme yardımcı olur mu diye?Anladım ki cevapsız sorular sordum,soruyorum,soracağım.Ya yaşanarak ya da ölerek bulacağım bu cevapları.
Kolayı vermek gözlerime göre değilmiş bunu anladım.Hayat sanki zor değilmiş gibi bir kat daha zorlaştırıyor benim gözlerim.İstiyor ki yaşamda iyice yoğrulayım,hamurumda en ufak bir un tanesi bile kalmasın,her şey iyice karışsın,kaynaşsın ki leziz,özel yeni tatlar oluşturayım."Ben malzeme oldum,hayatta yoğurucu"...Ben yenilikler kattıkça o yoğuruyor,iyice öğütüyor.öğüttükçe büyüyorum,büyüdükçe lezzetleniyorum,lezzetlendikçe son buluyorum.Soruyorum kendime lezzetlendim mi diye?Yaşadığıma göre hala yoğruluyorum,yoğrulduğuma göre hala sona ulaşmamışımdır.Sona ulaşmak ürkütse de beni biliyorum ki benim lezzetimde ,benim kmıvamımda bir başkası daha yok.Böylelikle özel olduğumun farkına varıyorum.Gözlerim bana farklılığımı farkettiriyor.Sırlarımla beraber farklılıklarımı da açığa vuruyorum.Bunu istemekle istememek arasında gel-gitler yaşıyorum.Böyle zıtlıklar hep var mıdır?Yine yaşamın zıtlıklarıyla doluyoruz.Zıtlıklar çeşitlendiriyor beni,güçlendiriyor,tutunmamı sağlıyor.
Gözler,zıtlıklar,farklılıklar...Yaşama onun süzgeçinden bakmak...Yaşamak bu mudur?Onsuz yolumuzu bulamaz mıyız?Yaşayabilmemiz için hep bir çift göze ihtiyaç duyacak mıyız?Böyle bir ihtiyaç duygusuyla çırpınacak mıyız?
Görmek sadece somut bir olay olmaktan çıkıp soyutlaşmıştır.Soyutluk...Bütünlüklerden soyutlanmak..Soyutlaşmak sonsuzlaştırır mı?Bu çelişkileri çözümlemek benim mi görevim yoksa gözlerin mi?Biliyorum ki o kolayı sevmiyor ve yine biliyorum ki bunu çözmek bana kalıyor.Sorunları o belirliyor çözmekte bana ait oluyor.Belki de kendimle yüzleşmemi istiyor olamaz mı?Belki de bu şekilde hayatımı kolaylaştırmak istiyordur.
Hayatı onun süzgecinden geçirince onun bizim için yapmak istediklerini göremiyor olabiliriz.Hem onunla hem de onsuz bir yaşam.Bu kabul görülür mü bilmiyorum ama bildiğim tek şey gözlerimin benimle bir bütün ve aynı hissiyata sahip olduğudurr.Biz bir bütünüz.Bütünlükler yaşamımızın bundan sonra ki evrelerini kolaylaştıracak.Kolaylıklar bizi bekliyor...Geleceğe umutla BAKIYORYZ...Beraberce...Birlikte...