Her giden
bize bizi öğretir
biraz.
Ölüm döşeğinde
derslerin en kıymetlisi.
Buğulu gün, tüm resimleri
tekrar silene dek
tüm aynalar berraktır
ulu yağmur sonrası bir göl misali.

Sadece bir kez ölürler bizim için,
sonra bir daha asla.
Onlar olmaksızın
ne biliyor olurduk ki?
Hani terk edildiğimiz vakit
üzerlerine yatırıldığımız
o güvenli teraziler olmadan.
O teraziler ki, olmadıkları an
hiç bir şeyin ağırlığı yoktur.

Sözleri yerini bulmayan bizler,
unutuyoruz.
Ya onlar?
Onlar öğretiyi
tekrarlayamazlar.

Bir sonraki ders
senin ya da benim ölümüm:
yine hemen karanlık olacak
denli aydınlık, o denli anlaşılır.


Şiir: Hilde Domin (1909-2006)
Türkçesi: Orhan Özmut