İzEdebiyat - ateş kılıç

… seveceğim

Rüyalarıma dahi almamaya kararlıyım seni bugün, başka nasıl unutulabilirsin ki?
Kararım kesin, yanıma yanaştırmamalıyım seni, senden uzak durmalıyım.
Yanıbaşımda nefesini hissetmemeli, sesini duymamalıyım.
Belki unuturum seni o zaman, belki hayatıma giren diğer tüm sevdiğim kadınlar gibi hoş bir anıdan ibaret kalırsın.
Yıllar sonra bir gün belki hatırlarım seni, yüzümde bir tebessüm belirir.
Gülen güzel yüzünü, gözlerindeki içten samimiyeti hatırlarım.
Ellerimle önce yanaklarını, sonra dudaklarını sevmek gelir belki içimden tekrar, tıpkı bugün olduğu gibi.
Uzun uzun konuşmak, gözlerine bakmak, yanıbaşında oturmak, birlikte olamadığımız anlarda duruma kızmak gelir tekrar içimden.
Ya da hatırladığım hep diğerleri olur, sanki sen hayatımın hiçbir döneminde yaşamamışsın gibi.
Hangisi daha iyi, hatırlamak ve hayıflanmak, acı çekmek, özlemek, yüreğinde aynı acıyı tekrar tekrar hissetmek mi, yoksa hiç hatırlamamak mı?
Sonunda hüzün de olsa hatırlamak daha güzel bence.
Seni tanıdığım ve senin beni tanıdığın gerçeğinin yaşanmış olması, hatırlanması ve sana olan sevgimin neden olduğu sızıyı kalbimde hissetmek, sebebi içinde sen var olduğun müddetçe güzel.
Ben böyle düşündükçe aslında seni unutmanın ne denli zor olduğunu anlıyorum.
İçimde önce beliren senden uzaklaşma fikri ardından seni hep hatırlama, asla unutmama düşüncesine dönüşüyor.
Seni unutmayı istemekte ciddi miyim, yoksa ciddiyim fakat içimdeki bene karşı mı koyamıyorum, bilemiyorum. Sanırım ikincisi.
Seni unutursam, seni yalnız bırakmış olurum, ihtiyacın olduğunda yanında olmamış olurum gibi geliyor bana. Oysa seni hayatında yalnız bırakmaya hiç hakkım var mı benim?
Kimim ben, kendi için yaşayan bencil adamın teki miyim?
Yoksa abartıyor muyum, hem zaten sen benim değilsin ki, “ne halin varsa gör” mü demeliyim?
Bu aslında bir kısır döngü, içimdeki mantık “unut” diyor, içimdeki gözü kara aşık ise “devam” diyor. Hangisinin sesini dinleyeceğimi, dinlemem gerektiğini bir bilebilsem.
Hayat hiç bu kadar zor yaşanmayacak.
Sanırım seni hayatımın sonuna dek ...