Dik başın eğilmesin
asla kederle…
Zalim vurur,
hain vurur,
umudunu yitirir insan
bir de kendi kendini vurur.
Biliyorum açsın
güneşli maviliklere,
yaşamın yeşilinin
maviyle kucaklaşmasına…
Kısır döngüler var
etrafında ve
açmaza sarar
bütün başlangıçları,
sabahı akşama taşıyan
vagonlar yorgun namütenahi…
Ama yinede unutma!
Sen mükemmel bir annesin
Nisanı dünyaya getirensin
ona hayat verensin,
şifasız geceler değil ki
senin merhemin.
Umudu,onurlu yaşamayı
bana sen öğrettin,
şimdi kendini bir anda
neden bırakıverdin?
Dik başın eğilmesin
asla kederle,
başını kaldır!
Yanı başındaki Erciyes’e bak
ihtişamına,mağrur duruşuna,
ne müthiştir ki
sen de ona benzersin
bi’çare olmasın yüreğin…
Unuttun mu?
Annen hayata esir ol diye
Özgür koymadı adını.
Kızın için
tekrar dirilmelisin,
küllerinden silkinmelisin
sen yürekli bir annesin
dik başın asla eğilmesin…