Elde var hüzün demişti ya,
En sevdiğin şair.
Sen bırak elindekilerle birlikte,
Gönlündeki hüzün manzaralarını,
Bir ressam gibi çiz, kurtul!
Bırak resimlerde kalsın,
Mutsuzluğun ayak izleri.
Ağlasam duyar mısınız sesimi mısralarımda?
Sorarken Orhan Veli,
Senin sessizliğin,
En büyük çığlık şimdi.
Boş odaların korkunç çirkinliği,
Çarparken yüzüne zalimce.
Arkanda yalnızlığın hınzır uğultusu,
Attila İlhan'nın ölümsüz deyişiyle.
Seni de bırakmaz,
Terketmez ,
Mısralar yetmese de...
Ölümün soğuk sinsi nefesinde.
Hayat denilen geçici misafirhanede!
Üstadlardan yadigâr bizlere!
Pırlantadır her bir dize.