Çok değil daha yakın bir zaman’a kadar, henüz teknolojinin bu kadar yaygın kullanmadığımız dönemlerde eski köy hayatlarında imece usulü ile mükemmel sosyal yardımlaşma örneğinin yaşandığı; amma hiç kimsenin ufacık bir hizmeti için, küçücük sorunlar ve “sen dedin ben dedim’ler” için bir başka köylüsü ile kanlı bıçaklı olmadığı bir dönem de…

Böyle bir birliktelik, muhabbet olacakta dedikodunun olmaması mümkün mü? Köyde her şeyin güzel olduğu bir günün akşamında; köyün Hemen hemen tüm bayan ve kızları her zaman olduğu gibi toplanmış, şehriye yapmak için tabi. O zamanlar şehriyeler şimdi ki gibi makine olmadığı için köy kadınların imece usulü ile; bir gün bir evin ki diğer gün bir başka evin şehriyelerini yaparlardı… Şehriyenin o zamanda yapılışı; iki elin arasında hamuru iyice yuvarlatarak inceltilir ve bu şekilde oluşan incecik hamurlar şehriye oluverir…

Tabi iş yapılırken sohbetler de gırla gidiyor. Köy hayatı ya; herkes bir birilerini tanıdığı için; özelikle genç kızların maharetlerinden bahsederler. “Hasanların kızı Leyla ne kadar güzel nakış işliyor” bir başka kadın da; “Abdullahların Hatice’sini bir görseniz” bir diğeri “hele siz münevver’lerin selma’sı on parmağında on marifet var” gibi methiyelerle herkes biri birilerini methedelerdi.
Amma biri vardı ki; sanki kasten bahsedilmemişçesine sözleşmişlerdi. Köyün tüm kızların
hasletlerinden bahsedildiği halde hiç kimse bizim çobanın güzel kızın maharetlerinden bahsetmemiş! Bu durum karşısında çok üzülen çobanın kızı; “görürsünüz siz gününüzü benim kadar güzel, benim kadar maharetli bir kız olacakta hiç biriniz benden bahsetmeyeceksiniz? Ben size göstermez’miyim!” Demiş kendi içinden…

O günün sabahı olmuş. Şehriyeler bitmiş. Her kes işine koyulmuş… Akşam ki konuşmaların üzüntüsünden sonra çobanın kızı kendisinden bahsettirmenin yollarını düşünmüş durmuş. Akşama doğru çobanın kızının aklına çok konuşulacak bir fikir gelir: Ben neden köyün su kaynağını kirletmeyeyim (tuvalet ihtiyacı) ya hu! Bu çok akılıca (!) bir fikir. Bu olay köyde günlerce hatta beklide aylar ve yıllarca konuşulur…

Akşama bütün köy tam bir infial içinde her kes; kadınlı erkekli; Kızlı oğlanlı bütün köy ağız birliği etmiş’cesini Çobanın kızının maharetinden (!) bahsetmiş…

O gündür bugün’dür iyi işler başaramayanların baş vurduğu en kısa yol; Kirletmek olmuştur… Ve o gün bugün’dür böyleleri için; Artık bir çok kişinin deyim olarak kullandığı bir ata sözü ortaya çıktı: “Sende çobanın kızı oldun ha!...”