alagöz karargahı sanki kurtuluş harbinin tam göbeği misali çatırdamakta tahta merdivenler ayağımızın altında.ellerimi terleterek yürüyordu canım karım yanımda ve gülümsemeye çabalıyordu duvardaki resimler zorlamayla ruhuma.
şarkılar duyuluyordu aşağıdan gülünce gözlerinin içi gülüyor diyen bir şeytan yıllar öncesinden çıkıp gelmişti yine en kuytularıma.
ben çıkıp gittim.üst katta yapayalnız kaldı güzel hatunum.pencereden ışık zorlanarak içeri süzülüyordu.ona yardımcı olmak istercesine pencereyi araladı.ve karşısında kabusuyla karşılaştı ve hepsi benim düşlerimde yaşanırken ben kontrolümü yitirmiştim ve zaman şeytanları bilinç üstümde canım sevglilime nutuk atıyorlardı:ben onun karısıyım.öldüm.bu ev bizim evimiz.git buralardan.onu ben seviyorum.ve benim güzel karım bu sözleri duyup beni benim rüyamda terkediyordu.
şeytanlarımla beraber yaşadığımı hiç kimse bilmiyor sabah uyandığımdan beri.hiç kimse gitmedi aslında ama benim içimde bir düş kıyımı yaşandı.
yanılsamayla dolu hayat oyununda artık rüyalar görmüyorum.evliyim o pencerede eşimi tehdit eden şeytanla...çünkü herkesler gitti bir tek o güzel şeytan kaldı dünyamda...